Ik ben een negentienjarige jongen en heb onlangs deelgenomen aan een Erasmus+ vrijwilligersproject in Letland, meer bepaald in Liepaja. Ondanks de onzekerheden over de pandemische situatie als gevolg van covid, ben ik altijd geneigd geweest om mee te doen aan het project, ik wilde koste wat het kost een andere en originele ervaring hebben. Dus op XNUMX augustus nam ik het vliegtuig te midden van de onzekerheid dat ik fiduciaire zelfisolatie moest uitvoeren, wat de buitenlandse ervaring had kunnen verpesten omdat het tien dagen duurde, een derde van het project.
Het Letse panorama vanuit het vliegtuig is werkelijk prachtig omdat het grote bossen afwisselt met platteland, steden, enkele waterwegen en uiteraard de zee. Eenmaal uit het vliegtuig kon je al een andere lucht inademen en vooral een licht briesje waarnemenescof die mij de hele maand augustus vergezelde. Ik arriveerde in Liepaja en ging vervolgens naar mijn appartement, pakte mijn koffers uit en ging meteen naar het strand. Ik werd getroffen door de parken, door al dat groen dat de stad omringde: er waren skateparken, speeltuinen, sportvelden (tennis, basketbal, atletiek en voetbal). Een enorm openbaar park met uitzicht op de zee, compleet met alles, dat op de lange termijn een bos wordt. Het strand was ook heel mooi, het zand was heel fijn en vooral gratis, er waren geen hotels, parasols of ligstoelen.

De volgende dag ontmoette ik de leden van de vereniging Radi Vidi Pats, allemaal aardige en vriendelijke jonge mensen.
De vereniging gaf mij taken die ik 's ochtends en 's middags moest uitvoeren, terwijl de avond, zondag en maandag aan vrije tijd waren besteed. Een van de belangrijkste taken was het verzorgen van de stadstuin, een stadstuin omdat iedereen groenten mee kan nemen, nieuwe gewassen kan zaaien en water kan geven. In deze tuin crescer waren ook watermeloenen die qua grootte vergelijkbaar waren met de watermeloenen die 'Black Pearl' werden genoemd; Op een van de laatste dagen van augustus was ik van plan er eentje mee te nemen met de vereniging, ik was benieuwd naar de smaak, maar iemand was mij die ochtend voorgegaan en de watermeloen was er niet meer.
Een van de belangrijkste activiteiten was de creatie van een stuk mozaïek, een mozaïek dat later, eenmaal voltooid, deel zal uitmaken van een openbare plaats die door iedereen kan worden bezocht. Naast twee keer per week activiteiten voor Radi Vidi Pats te doen, bezocht ik andere goede doelen waarmee ik goede ervaringen had. Dankzij "House of Hope", een van deze verenigingen, ontmoette ik een aantal jongens met wie ik vervolgens 's avonds en op mijn vrije dagen uitging.

Fundamenteel was het organiseren van vrije tijd, het vinden van iets om te doen, aangezien de leden van de vereniging het vaak druk hadden met werk. Omdat ik maar een beetje Engels sprak en niets van het Lets kende, behalve het woord 'bedankt', was het moeilijk om vrienden te maken.
Sommige dagen brachten we dus samen met de vereniging door, andere dagen met de jongens die we ontmoetten in House of Hope.
Toen iedereen bezig was, pakte ik de fiets en bereikte de rand van de stad, bezocht nieuwe plekken en keerde terug naar de mooiste plekken die een jongen van de vereniging me in een van de eerste dagen had laten zien.

 

De ervaring in een bos paddenstoelen plukken was erg leuk, net als de tour in Karosta, een gehucht van Liepaja, waar je veel ruïnes kunt vinden van gebouwen die tijdens de wereldoorlogen zijn gebouwd.

 

   

 

 

De leukste ervaring was ongetwijfeld de kanotocht naar Pavilosta waarvoor ik de vlucht terug naar Italië uitstelde. Pavilosta is een klein stadje niet ver van Liepaja waar we na de kanotocht feest vierden en in een tent overnachtten. Bij gelegenheden als deze kon ik meer leren over de Letse cultuur, hun liederen, hun typische groentesoep, die erg lekker bleek te zijn, en ook hun likeuren. Ik zal alles voor altijd onthouden.

 

   

Lorenzo, augustus 2021